Κάτω από το δέντρο

Μαγευτήκαμε από τις περιπέτειες του καλοσυνάτου Τρούφη, φωνάζαμε «Σκαλ-Σκαλ», παρέα του, όποτε ήθελε να υψώσει κάποιον με την σκάλα των παιγνιδιάρικων αυτιών του, αναρωτηθήκαμε αν στο σχολείο μας έχουμε γραμματόδεντρα, χρωματόδεντρα κι αριθμόδεντρα – ενώ ακόμη, φανταστήκαμε πώς θα ήταν η ζωή μας αν διαθέταμε ένα χάρισμα που θα έκανε τον κόσμο μας και τον κόσμο των άλλων πλασμάτων, λίγο καλύτερο.

Με τι σκέψεις ολοκληρώσαμε το ανεβοκατέβασμα μας με την Κουνελόσκαλα του Τρούφη;

Με ποικίλες και διαφορετικές σκέψεις.

Μία απ’ αυτές είναι η ακόλουθη:

Ο κόσμος μας δε γίνεται χειρότερος, επειδή δε διαθέτουμε χαρίσματα –διότι χαρίσματα όλοι μας διαθέτουμε– αλλά επειδή δεν τα μοιραζόμαστε με τους άλλους. Επειδή δεν τα προσφέρουμε.

Ας δίνουμε κι ας δινόμαστε, επομένως.

Δεν είναι δίδαγμα της παράδοσης ή μόνον του πνεύματος των εορταστικών μας ημερών.

Είναι προτροπή του Τρούφη και της συντροφιάς του: του Νεύτωνα, του Επίκουρου, της Φρίντας Κάλο, του Οδυσσέα Ελύτη και της Μαρίας Κάλλας!

Γράφει ο εκπαιδευτικός μας Πάνος Δρακόπουλος