«Συνάντηση με τον Γιάννη Παπαδάτο»
Με αφορμή την θαυμάσια «ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΩΝ ΓΑΤΩΝ» (εκδ. Καλειδοσκόπιο, 2022), συνομιλήσαμε προχθές στο σχολείο μας (17ο ΔΣ Ρόδου) με τον συγγραφέα και τ. αναπληρωτή καθηγητή στο ΤΕΠΑΕΣ του Πανεπιστημίου Αιγαίου, για ένα σωρό αγάπες:
Τα ζωάκια, τα παιδιά, τους φοιτητές, την λογοτεχνία, την συγγραφή ανθολογίων κι ένα σωρό ακόμη ζητήματα που αφορούν την δημιουργία και τον πολιτισμό – από το ερώτημα «πώς να ζει κανείς σε σχέση με το οικοσύστημά του» μέχρι το πώς φτιάχνεται ένα βιβλιαράκι με μία μόνον σελίδα Α4.
Η συνάντηση μας έκλεισε με την ανάγνωση ποιημάτων και μικρών πεζών που έγραψαν οι μαθητές μας για τα αγαπημένα τους ζώα και με την Χορωδία μας να τραγουδάει το ποίημα «Ντόλυ και Ρανταπλάν» του κ. Παπαδάτου μελοποιημένο απ’ τον υποφαινόμενο.
Διαχρονικά όλα τα παιδιά του κόσμου – όταν κλείνει μία χαρούμενη σχολική ή και εξωσχολική εμπειρία, τραγουδούν εν χορώ «έπερασαμ’ όμορφα / όμορφα, όμορφα». Το ίδιο κι εμείς. Μικροί και μεγάλοι. Μαθαίνοντας κι ανακαλύπτοντας συνάμα ένα σωρό εξίσου μικρά και μεγάλα μυστικά!
Και εν συνεχεία ο κος Γιάννης Παπαδάτος γράφει:
ΜΙΑ ΤΑΞΗ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΜΕ ΣΤΙΧΟΥΣ ΚΑΙ ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ
Τη συνάντησα στη Ρόδο, στο 17ο Δημοτικό Σχολείο. Δυο τμήματα Ε΄ τάξης για να είμαι ακριβής. Ενός δασκάλου και μιας δασκάλας. Μιάμισης ώρας η συζήτηση. Ερωτήσεις μαθητών και μαθητριών εύστοχες. Ησυχία ήρεμη ή θορυβώδης ως αποτέλεσμα επίγνωσης της αναγκαιότητας. Ο δάσκαλος και η δασκάλα στο περιθώριο. Αν θυμάμαι, δεν είπαν μία κουβέντα. Στον άχρονο χρόνο, με αόρατα νεύματα, μαθητές και μαθήτριες, έδειξαν ένα μικρό δώρο (μικροβιλίο από εμένα) και σε ένα άλλο, είπαν ένα τραγούδι με τον δάσκαλο και την κιθάρα του. Κάπως έτσι κύλησε ο χρόνος με την αίσθηση του ευχάριστα ατέλειωτου αλλά συνάμα και του ονειρικού ελάχιστου. Μια γεύση θα πάρετε στο Youtube: https://www.youtube.com/watch?v=RXDtdHmPDLY
από τα ΟΥΡΑΝΟΠΟΙΗΜΑΤΑΚΙΑ με τον δάσκαλο και τη διαχρονική του τάξη των 12 έως τώρα χρόνων. Αλλά μην το ξεχάσω… Το όνομα του δασκάλου είναι ΠΑΝΟΣ ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
(Πάνος Δρακόπουλος) και της δασκάλας ΦΩΤΕΙΝΗ ΣΟΪΛΕΜΕΖΙΔΟΥ.
Φεύγοντας, «κάπως έτσι», είπα, «θα είναι η τάξη ενός ποιητή. Και μιας ποιήτριας. Ελεύθερη, Ανεπαισθήτως μουσική, Ποιητική. Εν ολίγοις: Μαγική». Γιατί κάθε δάσκαλος και κάθε δασκάλα είναι ιερουργοί της ποίησης. Κυριολεκτικά και μεταφορκά. Εν προκειμένω, ο δάσκαλος είναι λειτουργικός Ποιητής και Μουσικός. Δυο στίχοι από το βιβλίο του «Ελεύθερη Αγορά» (Γαβριηλίδης, 2010):
ΙΣΗΜΕΡΙΑ
Γύρνα ξανθό μου αστέρι
πλευρό
Κι ολόγυρα τον σκληρό
άρτο
Του κόσμου αλειψέ τον
με μέλι.
(σελ. 55)
Δυο στίχοι του μαθητή του Μιχάλη:
Της γάτας τα αυτιά
χρώματα έχουνε πολλά.
Της αγάπης, της χαράς και
της ευγνωμοσίας (!!!) τα καλά!
Και δύο ζωγραφιές της Γεωργίας και της Μαρίας:
